2 παλιές και 1 (σχετικά) καινούρια

Είδα πρόσφατα τις παρακάτω ταινίες και τις προτείνω. Ειδικά οι 2 τελευταίες προσφέρουν και πλούσιο θέμα συζήτησης.

Έχουμε και λέμε. Κωμωδία μυστηρίου. Ίσως το πιο αγαπημένο μου είδος ταινίας. Και δυστυχώς μετρούνται στα δάχτυλα. Εκτός λοιπόν από τις τοπ του είδους Murder by Death και Clue, υπάρχει και η ταινία του 1982, Deathtrap με πρωταγωνιστές τους Michael Caine και Christopher Reeve (βλέπε Superman). Εδώ έχουμε έναν επιτυχημένο θεατρικό συγγραφέα ο οποίος όμως έχει αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα. Όταν ένας νέος επίδοξος συγγραφέας του στέλνει ένα αριστουργηματικό έργο προς σχολιασμό, αρχίζουν να μπαίνουν περίεργες σκέψεις στο μυαλό του.


Αλλάζουμε κλίμα και πάμε σε μια ταινία του 1975 σε σκηνοθεσία Peter Weir (Dead poets society, Truman Show, The way back). Με τον εντελώς άκυρο ελληνικό τίτλο, Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων, η ταινία Picnic at hanging rock μας μεταφέρει στα 1900 την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, όπου μια σχολή θηλέων επισκέπτεται την περιοχή του Κρεμαστού Βράχου για ημερήσια εκδρομή. Στη διάρκεια του ηλιόλουστου απογεύματος και εν μέσω μιας περίεργα υποβλητικής ατμόσφαιρας 3 νεαρές μαθήτριες και μια δασκάλα τους εξαφανίζονται χωρίς καθόλου ίχνη. Η ταινία απέχει από οποιοδήποτε άλλο θρίλερ εποχής, και καταφέρνει να δημιουργήσει τόσο με το εξαιρετικό μουσικό θέμα της, όσο και με την ποιητικά αινιγματική ατμόσφαιρά της, εικόνες και αισθήσεις που δύσκολα φεύγουν από το μυαλό. Επίσης δύσκολα περιγράφονται, οπότε δείτε την και ελάτε να την κουβεντιάσουμε.


Και μια πιο πρόσφατη ταινία για αλλαγή, το The life before her eyes του 2007, με τις Uma Thurman και Evan Rachel Wood. Μια γυναίκα ξαναζεί στιγμές από τα εφηβικά της χρόνια με την αφορμή της θλιβερής επετείου των γεγονότων (που θυμίζουν την περίπτωση Columbine) που συνέβησαν στο σχολείο της πριν 15 χρόνια. Ή μήπως το αντίστροφο?

Drama, Crime και Mystery

Μόλις ολοκλήρωσα 2 εξαιρετικές σειρές. Η πρώτη είναι περσινή και έχει μόνο έναν κύκλο δυστυχώς. Λέγεται Rubicon. Ο Will ο οποίος εργάζεται ως αναλυτής σε μια υπηρεσία αντικατασκοπίας στη Νέα Υόρκη μπλέκεται ξαφνικά σε μια περίτεχνη ιστορία συνωμοσίας με αφορμή τον περίεργο θάνατο του πεθερού και προϊσταμένου του στην υπηρεσία. Η σειρά προχωράει με αργούς ρυθμούς (οπότε αν ψοφάτε για δράση και εφέ, δεν είναι για σας), έχει πολλούς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλοδουλεμένες ερμηνείες και γενικότερα μια πολύ προσεγμένη προσέγγιση.


Από το ίδιο καλωδιακό κανάλι ήρθε φέτος στη μέση της χρονιάς μια καινούρια αστυνομική σειρά, βασισμένη σε μια παλαιότερη Δανέζικης αν θυμάμαι καλά προέλευσης. To The Killing ξεκινάει με την εξαφάνιση της 17χρονης Rosie και κάθε επεισόδιο παρουσιάζει τα καθημερινά γεγονότα γύρω από τις προσπάθειες ανεύρεσής της σε ένα μονίμως μουντό και βροχερό Σιάτλ. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, πάλι με αργούς ρυθμούς, ποτέ όμως βαρετή. Το καστ αποτελείται όπως και στην προηγούμενη περίπτωση από λιγότερο γνωστά πρόσωπα, τα οποία όμως θεωρώ ότι είναι ιδανικά στους ρόλους τους. Η ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές και ευτυχώς το χτεσινό φινάλε της σεζόν μας άφησε σε ένα ξεκάθαρο cliffhanger (δεν ξέρω πως το λέτε εσείς εδώ...) που μας κάνει να ελπίζουμε σε 2η χρονιά προβολής.

Περί σεβασμού

Είναι γύρω στις 7 το απόγευμα και κατεβαίνω από το τρόλεϊ κοντά στους στύλους του Ολ. Διός για να περπατήσω μέχρι την πλατεία συντάγματος. Μπροστά μου μια κυρία, την υπολογίζω στα σαράντα, καλοντυμένη προχωράει προς την ίδια κατεύθυνση, υποθέτω και προς τον ίδιο προορισμό. Ξαφνικά πετάει με άνεση και αδιαφορία το εισιτήριο του λεωφορείου στο δρόμο καθώς περνούσε το φανάρι. Κάνω να ξεροβήξω αλλά πάει στο βρόντο. Θέλω πολύ να την σκουντήξω στον ώμο και να της πω να το μαζέψει αλλά φοβάμαι ότι μπορεί και να με βρίσει.

Στην πλατεία και στους κάθετους δρόμους έχουν τοποθετηθεί παντού σακούλες σκουπιδιών δεμένες σε κολώνες, πολλές από αυτές ειδικά για την ανακύκλωση. Μετά από λίγες ώρες εκεί παρατηρώ στις άκρες των πεζοδρομίων πεταμένα δεκάδες κουτάκια μπύρας, μπουκαλάκια νερού και κάθε είδους σκουπίδια συναυλίας. Ας αρχίσουμε κάποτε από τα βασικά, οι νοοτροποίες που κατακρίνουμε έχουν μια κοινή έλλειψη. Αυτή του σεβασμού. Αν αύριο η πόλη είχε με ένα μαγικό τρόπο καθαρίσει, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαμε να την κρατήσουμε άψογη?

Mildred Pierce

Μίνι σειρά εποχής με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Kate Winslet ως Mildred Pierce, η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της αποφασίζει να ζήσει ανεξάρτητη, δουλεύοντας και μεγαλώνοντας τις 2 κόρες της. Όλα αυτά τη δεκαετία του '30 στην Καλιφόρνια. Η σειρά που αποτελείται από 5 επεισόδια, έχει απίστευτη ατμόσφαιρα και ιδανικό καστ ηθοποιών μεταξύ των οποίων ο Guy Pearce και η αποκάλυψη των φετινών Όσκαρ, Melissa Leo.

Προτασούλες

2 προτάσεις για ταινίες όχι και τόσο φρέσκες αλλά που αξίζουν τον κόπο είναι το He Was a Quiet Man και το Wild Target.




Επίσης 2 live albums (διπλά για να χορτάσετε) και πάλι όχι και τόσο καινούρια. Ένα είναι η παράσταση της Τάνιας στο Μετρό πριν 3-4 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, μια εξαιρετική δουλειά και μια πολύ ζεστή μουσική παρέα. Το δεύτερο είναι η ηχογράφηση των 2 παραστάσεων της Μάρθας Φριντζήλα στο αίθριο του Μεγάρου Μουσικής πριν κανα δυο καλοκαίρια. Η επιλογή των κομματιών είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και η ενορχήστρωση άψογη. Φυσικά η Μάρθα για ακόμα μια φορά δίνει ρέστα σε όλα τα είδη μουσικής και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Μην το χάσετε, θα θυμηθείτε ξεχασμένα τραγούδια και θα ανακαλύψετε παλιές μελωδίες. Εγώ προσωπικά έχω κολλήσει με το δίσκο αυτό καιρό τώρα.

Black Swan

Στην ταινία Black Swan του Darren Aronofsky η ηρωίδα Νίνα είναι μια νεαρή μπαλαρίνα (μια μοναδική Natalie Portman) η οποία προετοιμάζεται για το ρόλο της ζωής της. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής (Vincent Cassel) της δίνει την ευκαιρία να αποδώσει το διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο του λευκού και του μαύρου κύκνου στη νέα του παραγωγή της πασίγνωστης Λίμνης των κύκνων.

Η αθώα, εύθραυστη, τελειομανής και ψυχολογικά ασταθής Νίνα είναι ιδανική για το ρόλο του λευκού κύκνου αλλά απέχει αρκετά από αυτόν του σκοτεινού, έντονα αισθησιακού και παθιασμένου μαύρου κύκνου. Ένα ρόλο μάλλον γάντι για το alter ego της, τη νέα χορεύτρια της ομάδας, Λίλυ (μια αντίστοιχα εξαιρετική Mila Kunis).

Μη θέλοντας να προδώσω την πλοκή, θα πω μόνο ότι ο Aronofsky δημιουργεί μια υπέροχα δυσοίωνη ατμόσφαιρα με μελετημένες λήψεις και ιδανική χρήση του φωτός υπό τις θαυμάσιες μελωδίες του Τσαϊκόφσκι. Η ταινία είναι απολαυστική και ανήκει δικαιωματικά στο σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστριά του.

The Fighter

Μετά το Conviction έρχεται η ταινία The Fighter να ασχοληθεί με τη σχέση δύο αδερφών βασισμένη και πάλι σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του μποξέρ "Irish" Micky Ward στα πρώτα βήματα της καριέρας του και τη σχέση του με τον μεγαλύτερο αδερφό και προπονητή του, Dicky Eklund (ο οποίος υπήρξε τοπικός θρύλος στο boxing).

Τα δύο αδέρφια υποδύονται εξαιρετικά οι Mark Wahlberg και Christian Bale αντίστοιχα, οι οποίοι προετοιμάστηκαν εμφανώς για τους ρόλους τους όσον αφορά τη φυσική και σωματική τους κατάσταση (ο Wahlberg μάλιστα είχε αρχίσει την προετοιμασία από το 2005). Θαυμάζω ιδιαίτερα όμως τον Christian Bale ο οποίος είναι και υποψήφιος για Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου για τις κατά καιρούς μεταμορφώσεις του καθώς καταφέρνει να ενσαρκώνει ουσιαστικά τους ρόλους του. Εδώ θυμίζει τρομερά την εικόνα του στην ταινία "The Machinist", γεγονός που τον βοηθά να χτίσει μια αξέχαστη ερμηνεία. Είναι από τους ηθοποιούς εκείνους που χρησιμοποιούν όλα τους τα εκφραστικά μέσα για να αποδώσουν ένα χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν αυτό μετρά αρνητικά για την ταινία συνολικά αλλά ο Bale είναι κατά τη γνώμη μου αυτός που δικαίως κλέβει την παράσταση.

Παρά τη θεματολογία της (η πυγμαχία δεν είναι στο τοπ των προτιμήσεων συνήθως) η ταινία δεν επικεντρώνεται στο ρινγκ όπως μπορεί να υποθέτει κανείς αλλά αναπτύσσει όσο μπορεί πιο ανθρώπινα τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες της. Ασχολείται με τις σχέσεις των μελών της πολυπληθούς οικογένειας του Ward, τον εθισμό του Eklund στο κρακ, την ατμόσφαιρα του γυμναστηρίου αλλά της γειτονιάς γενικότερα. Η ιστορία παρουσιάζεται με ιδιαίτερη φυσικότητα (εδώ βοηθά και ο τρόπος που χρησιμοποιείται η κάμερα) χωρίς να προσπαθεί να ασκηθεί κριτική, πράγμα που εξυπηρετεί την ροή που σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται κουραστική. Μια σχετικά αδιάφορη ιστορία κατάφερε με την ειλικρίνειά της να αποτελέσει μια από τις σημαντικότερες ταινίες τις φετινής χρονιάς.


Στο πλαίσιο των πολύ καλών δεύτερων ρόλων έχουμε και ακόμα 2 υποψηφιότητες για το Όσκαρ Β' γυναικείου για τις δύο γυναίκες στη ζωή του πρωταγωνιστή, την Amy Adams και τη Melissa Leo (η δεύτερη εμφανίζεται και στο Conviction). Καλή τους επιτυχία!

Ψηφοφορία

Για περάστε δεξιά και ψηφίστε για την αγαπημένη σας ταινία και πρωταγωνιστή/ πρωταγωνίστρια στα πλαίσια των φετινών βραβείων Όσκαρ!


Περισσότερες πληροφορίες για τα βραβεία και τις υποψηφιότητες μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

Conviction

Η ταινία Conviction είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Kenny Waters (το χαρακτήρα του υποδύεται ο Sam Rockwell) ο οποίος καταδικάστηκε άδικα σε ισόβια φυλάκιση το 1983 για την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας η οποία είχε συμβεί 3 χρόνια νωρίτερα. Η αδερφή του Betty Anne (το ρόλο στην ταινία έχει η δις βραβευμένη με Όσκαρ, Hilary Swank) η οποία ποτέ δεν παύει να πιστεύει στην αθωότητά του καταφέρνει έχοντας ελάχιστη μόρφωση να πάρει πτυχίο νομικής με σκοπό να τον εκπροσωπήσει και τελικά να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες που τον βάραιναν. Και όλα αυτά όντας εργαζόμενη και χωρισμένη μητέρα 2 ανήλικων παιδιών.

Η Hilary Swank δίνει μια αρκετά καλή ερμηνεία ενώ και ο Sam Rockwell καταφέρνει να αποδώσει με ιδιαίτερη προσοχή έναν ίσως όχι απόλυτα συμπαθή χαρακτήρα. Οι ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους όπως η Minnie Driver και η Juliette Lewis είναι επίσης πάρα πολύ καλοί. Σκηνοθετικά και σεναριακά όμως λείπει αυτό το κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να απογειώσει την ταινία και να την φέρει και στις λίστες των Όσκαρ (δυστυχώς δεν είναι υποψήφια σε καμία κατηγορία μεγάλων βραβείων, τυχαίο δε νομίζω?).

Η δομή επικεντρώνεται υπερβολικά στη σχέση των δύο αδερφών καθώς και στην ταλαιπωρημένη παιδική τους ηλικία χωρίς να εστιάζει σε καμιά στιγμή στους λόγους για τους οποίους ο πρωταγωνιστής αποτέλεσε το θύμα μιας τέτοιας ιστορίας. Ασχολείται επίσης η ταινία πολύ επιφανειακά με την πολύχρονη προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να πάρει απολυτήριο, να τελειώσει το πανεπιστήμιο και φυσικά να επιτύχει στο περίφημο bar exam για να αποκτήσει τίτλο δικηγόρου καθώς και με το πώς αυτή επηρέασε τους υπόλοιπους τομείς της ζωής της. Η αποδεδειγμένη δε διαπλοκή στο χώρο της αστυνομίας δεν αναπτύσσεται παρά ελάχιστα ενώ θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να αποτελέσει βασικό άξονα της πλοκής και να μας δώσει ένα πολύ ενδιαφέρον θρίλερ παρά μια έντονα δραματική ταινία.


Και κάτι που δεν αναφέρεται στην ταινία. Ο Kenny Waters λίγους μόλις μήνες μετά την αποφυλάκισή του, χτύπησε πολύ σοβαρά στο κεφάλι ύστερα από μια ατυχή πτώση, γεγονός που του κόστισε τη ζωή.

Blue Valentine

Μια ιστορία αγάπης που έχει χαθεί σε λίγα μόλις χρόνια. Το "Blue Valentine" μας δίνει σκόρπια κομμάτια από το παρελθόν μιας παθιασμένης σχέσης με βασικό άξονα το παρόν - ένα γάμο σε φανερό αδιέξοδο. Οι 2 πρωταγωνιστές Michelle Williams και Ryan Gosling είναι και το ατού της ταινίας. Εξαιρετικοί και οι δυο τους σε πολύ απαιτητικές ερμηνείες μεταφέρουν με ευκολία τη χημεία τους στην οθόνη.

Σεναριακά η ταινία αποφεύγει μάλλον συνειδητά να μας δώσει τα ακριβή αίτια του χάσματος αυτής της σχέσης. Είναι επίσης για το λόγο αυτό δύσκολο για το θεατή να πάρει το μέρος κάποιου από τους δύο συζύγους και επομένως να ταυτιστεί μαζί του. Ίσως αυτό να είναι ένα μικρό μειονέκτημα της σκηνοθετικής προσέγγισης του Derek Cianfrance καθώς σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Συνολικά όμως παραμένει μια σημαντική προσπάθεια, μια δυνατή ταινία με ατμόσφαιρα και σπουδαίους ηθοποιούς.

Να τη δείτε σύντομα και να μου πείτε τη γνώμη σας.

"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού" του Dario Fo

Ο Ντάριο Φο έγραψε το έργο το 1970 μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Είναι όμως παρά ταύτα τόσο σύγχρονο. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο οποίος είναι ο βασικός πρωταγωνιστής είναι πολύ καλός στο ρόλο του. Από τον υπόλοιπο θίασο θα πρέπει να ξεχωρίσω τον ηθοποιό που υποδύεται το χαμηλόβαθμο αστυνομικό ο οποίος παρότι δεν έχει πολλές ατάκες, κλέβει πραγματικά την παράσταση μονάχα με τις εκφράσεις του προσώπου του.


Η μόνη παρατήρηση αφορά στην αίθουσα του θεάτρου η οποία είναι αρκετά μεγάλη και δυστυχώς δεν θερμαίνεται. Επίσης θα προτιμούσα τα καθίσματα να είναι τουλάχιστον στο ύψος της σκηνής ώστε να επιτυγχάνεται καλύτερη οπτική. Κατά τα άλλα εγώ πέρασα μια πολύ όμορφη βραδιά με γέλιο και σκέψεις προς συζήτηση.

Φοίβος στο ΜΕΤΡΟ

Πήγα την Παρασκευή στην πρεμιέρα του Φοίβου Δεληβοριά στο ΜΕΤΡΟ στου Γκύζη. Για όσους είναι φαν του Φοίβου σας συστήνω ανεπιφύλακτα να πάτε. Αν μάλιστα σας αρέσει και ο καινούριος του δίσκος, επιβάλλεται Με μόλις τρεις μουσικούς επί σκηνής και διασκευάζοντας παλιά αγαπημένα κομμάτια μας κράτησε συντροφιά για κάτι λιγότερο από 3 ώρες. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν κάποια τραγούδια και θα ήθελα το πρόγραμμα να είναι πλουσιότερο. Τουλάχιστον όμως η παράσταση ξεκίνησε σχετικά έγκαιρα σε αντίθεση με το σύνηθες.

Όσοι λοιπόν αποφασίσετε να πάτε στο Μετρό ετοιμαστείτε να τραγουδήσετε acapela τον Καθρέφτη και για τα κορίτσια ειδικά έχετε το νου σας στη Γυναίκα του Πατώκου, μπορεί να έρθει δίπλα σας ο Φοίβος να σας χαϊδέψει τα μαλλιά ;)

Διάφορα ωραία

Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει ένα αμόκ και βλέπω ταινίες σωρό! Με έχουν πιάσει τρελά κέφια και έχω πάρει σβάρνα τις ταινίες που έχω σπίτι και δεν αποφάσιζα πριν να δω. Και έχω βάλει και στόχο να δω όλες τις ταινίες με υποψηφιότητα για Όσκαρ, πριν τα Όσκαρ (πλην των ντοκιμαντέρ και των μικρού μήκους) εκτός βέβαια από κάτι χάρυ πότερ, τόι στόρυ κλπ. Έτσι για να έχουμε και άποψη, να μπορώ να βρίσω την ακαδημία με ντοκουμέντα.

Πάμε παρακάτω. Είδα πριν κάτι μέρες μια ταινία προπέρσινη, που να πω τη μαύρη αλήθεια ούτε που θυμόμουν ότι είχε κυκλοφορήσει (πολύ πιθανό να μη βγήκε καν στις αίθουσες). Λέγεται Nothing But the Truth και επειδή εγώ ψοφάω για ταινίες με σκάνδαλα, ίντριγκες, CIA, FBI, δικαστήρια κλπ είπα να τη δω. Τελικά δεν είναι καθόλου περιπέτεια κλασσική του είδους και με άφησε έκπληκτη, είναι από τις αντικειμενικά καλές ταινίες και η Kate Beckinsale είναι εξαιρετική. Κρίμα που δεν της δίνουν περισσότερους τέτοιους ρόλους γιατί πραγματικά το αξίζει. Θυμάμαι την είχα προσέξει σε μια από τους πρώτους της ρόλους στην ταινία Uncovered και με είχε εντυπωσιάσει.



Επίσης έχω πιάσει τις ταινίες του Jacques Tati με πρωταγωνιστή το M. Hulot. Μέχρι στιγμής έχω δει τις διακοπές και το θείο μου. Ο άνθρωπος ήταν απλά φανταστικός! Περιμένω πώς και πώς το Θαυματοποιό που έχει βασιστεί σε ημιτελές σενάριο του Τατί και έχει για ήρωα τη φιγούρα του κ. Ιλό!!!

Α, να δείτε όπωσδήποτε το The King's speech με τον υπέροχο Colin Firth που είναι και υποψήφιος για το αγαλματάκι όπως και η ταινία σε διάφορες κατηγορίες. Ελπίζω φέτος να το πάρει το Όσκαρ και να μην του το φάει κανένας Jeff Bridges πάλι...Έσκασα πέρσυ, μα είναι δυνατόν να μην το πάρει ο Single Man??? Α στα κομμάτια συγχύστηκα πάλι!


Είπα single man και θυμήθηκα τη λατρεμένη Julianne Moore. Μα να μην κολλάει πουθενά αυτή η γυναίκα, ότι και να είναι η ταινία αποκτά ενδιαφέρον μόνο και μόνο από την ερμηνεία της. Μιλάω για το Savage Grace που είδα προχτές και που σαν ταινία δε λέει και πολλά. Υποτίθεται ότι είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία αλλά από ότι έψαξα ούτε το 1/5 δεν είναι αλήθεια. Anyway, αρκεί η Julianne και η υπέροχη φωτογραφία και τα σκηνικά/κοστούμια (μιλάμε για περίοδο 50s-70s) για να την απολαύσει κανείς.


Και μια βιβλιοπρόταση για βαριά γούστα...Χένρυ Μίλερ και Τροπικός του Αιγόκερω. Μόλις το τελείωσα και το συστήνω χωρίς δεύτερη σκέψη.


Και κλείνοντας, ένα τραγουδάκι για να πάει καλά το σουκού. Ανακάλυψα τη μουσική της Josephine Baker πρόσφατα και ειδικά το παρακάτω το ακούω όλη μέρα!!!

Ταινιούλες

Μερικές ταινίες που είδα πρόσφατα και σας προτείνω.

Η πρώτη είναι το The secret in their eyes, μια ταινία από την Αργεντινή που πήρε και το Όσκαρ της. Μια ιστορία κατά βάση αστυνομική με μια γερή δόση ρομάντζου, συνταγή πετυχημένη!


Η επόμενη είναι το πρόσφατο Remember me με τον ατίθασο Robert Pattinson και την Emilie de Ravin (βλ. Κλερ από το Lost). Ίσως είναι που έχω μια μικρή αδυναμία στο ντροπαλό αυτό αγόρι αλλά η ταινία μου άρεσε πολύ. Τους βρήκα όλους ιδιαίτερα καλούς στους ρόλους τους και επίσης το φινάλε (που ήταν κάπως απρόσμενο) με ταρακούνησε.


Τέλος μια ανάλαφρη κομεντί με τον αγαπημένο μου Paul Rudd και τη Michelle Pfeiffer, με τίτλο I Could Never Be Your Woman. Στην ταινία θα δείτε και τη μικρή Saoirse Ronan (θυμηθείτε Attonement, The lovely bones), την οποία περιμένω πως και πως να δω στις πολυαναμενόμενες Hanna και The way back.

Καλή Χρονιά!!!

Με υπέροχες μουσικές, ταινίες και παραστάσεις!!!