"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού" του Dario Fo

Ο Ντάριο Φο έγραψε το έργο το 1970 μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Είναι όμως παρά ταύτα τόσο σύγχρονο. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο οποίος είναι ο βασικός πρωταγωνιστής είναι πολύ καλός στο ρόλο του. Από τον υπόλοιπο θίασο θα πρέπει να ξεχωρίσω τον ηθοποιό που υποδύεται το χαμηλόβαθμο αστυνομικό ο οποίος παρότι δεν έχει πολλές ατάκες, κλέβει πραγματικά την παράσταση μονάχα με τις εκφράσεις του προσώπου του.


Η μόνη παρατήρηση αφορά στην αίθουσα του θεάτρου η οποία είναι αρκετά μεγάλη και δυστυχώς δεν θερμαίνεται. Επίσης θα προτιμούσα τα καθίσματα να είναι τουλάχιστον στο ύψος της σκηνής ώστε να επιτυγχάνεται καλύτερη οπτική. Κατά τα άλλα εγώ πέρασα μια πολύ όμορφη βραδιά με γέλιο και σκέψεις προς συζήτηση.

Το ντοκυμανταίρ

Μετά το ξεκαρδιστικό "Νοσφεράτου Διδόντικους" οι ex animo επιστρέφουν με τη νέα τους παράσταση "Το ντοκυμανταίρ" σε σκηνοθεσία Σέργιου Γκάκα. Είστε σίγουροι ότι γνωρίζετε πραγματικά την ιστορία του Άμλετ? Οι ex animo έρχονται με αναλυτική και ερευνητική διάθεση να ρίξουν φως στο πασίγνωστο Σεξπιρικό δράμα. Ή μήπως κωμωδία?


Η παράσταση πραγματικά αξίζει τον κόπο, θα περάσετε υπέροχα!
Κάθε δευτερότριτο στο Altera Pars στον Κεραμεικό.

Πάθος στο BETON 7

Την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα τη μουσική παράσταση του φίλου συνθέτη Δημήτρη Μαραμή σε ένα νέο χώρο στον Κεραμεικό. Τα τραγούδια και οι μουσικές έχουν κοινό άξονα το ερωτικό πάθος όπως άλλωστε προδίδει ο τίτλος και αποδίδονται από 2 τραγουδιστές, 2 ηθοποιούς, 1 πιάνο και ένα βιολί.
Μπορείτε να πάτε στο ΒΕΤΟΝ 7 για 2 τελευταίες παραστάσεις 22 και 29 Δεκεμβρίου, Τετάρτες και να απολάυσετε και το ποτό σας καθώς στο χώρο λειτουργεί και bar. Στις 22/12 μάλιστα ακολουθεί και after party με τους Pan & Jo Glou DJ.



Ένα tip για τους θεατές, ντυθείτε ζεστά γιατί στο υπόγειο όπου γίνεται η παράσταση κάνει λιγουλάκι ψύχρα (λόγω του μπετόν...)!

Η γυναίκα της Πάτρας

Την περασμένη βδομάδα πήγα θέατρο (ας είναι καλά οι προσκλήσεις) στη Γυναίκα της Πάτρας. Ήθελα πολύ να τη δω αυτή την παράσταση από πέρσυ που παιζόταν αν θυμάμαι καλά σε άλλο θέατρο. Φέτος είναι στο Βασιλάκου στο βοτανικό, ωραίο φουαγιέ (την επόμενη φορά να πάω από νωρίς να κάτσω για ένα ποτήρι κρασί) και καλή τοποθέτηση καθισμάτων (δε σε ενοχλούν τα μπροστινά κεφάλια).
Η παράσταση είναι ένας μονόλογος βασισμένος στα κείμενα του Γιώργου Χρονά ο οποίος κατέγραψε την ιστορία της πόρνης Πανωραίας το '87. Η Ελένη Κοκκίδου υπέροχη σε μια σκηνή που κατά τη γνώμη μου δε χρειαζόταν παρά μόνο μια καρέκλα και ένα κρεβάτι. Η κα κοκκίδου σε ανατριχιάζει με την ερμηνεία της, δε φεύγει ούτε στιγμή απο το ρόλο της. Ακόμα και μια κίνηση της να ισιώσει το ρούχο της φτάνει για να σε πείσει. Δε νομίζω κανείς από τους θεατές να πήρε τα μάτια του από πάνω της. Με τη φωνή, το πρόσωπο και το σώμα της μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας συγκλόνησε, μας μάγεψε.
Να πάτε να τη δείτε, αξίζει τον κόπο.
Αν θέλετε διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Χρονά στη Lifo με αφορμή την παράσταση.

"Το κτήνος στο φεγγάρι" του Ρίτσαρντ Καλινόσκι

Ένας αρμένιος πρόσφυγας προσπαθεί να χτίσει τη ζωή του στην Αμερική του 1921. Η επίσης αρμένισσα νύφη κατά παραγγελία έρχεται και το μόνο που λείπει για να ολοκληρωθεί η οικογενειακή φωτογραφία είναι τα παιδιά. Η Σέτα όμως είναι στείρα.

Ο Δημήτρης Τάρλοου και η Ταμίλα Κουλίεβα επιστρέφουν με το ίδιο έργο μετά από 10 χρόνια στο θέατρο Πορεία. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Στάθη Λιβαθινού και την υπέροχη μουσική του Haig Yazdjian όπως και τότε.

ΑΙ ΔΥΟ ΟΡΦΑΝΑΙ των Αντόλφ ντ' Ενερί και Εζέν Κορ

Δεν ξέρω αν έφταιγε η απόδοση του κειμένου, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες ή όλα αυτά μαζί αλλά ενώ είχα την καλύτερη των διαθέσεων, απογοητεύτηκα από το πρώτο πεντάλεπτο.

Τα αστεία ήταν παλιομοδίτικα και πολλές φορές θύμιζαν κακή επιθεώριση. Δεν υπήρχε συνοχή και ειδικά με τους δεύτερους ρόλους είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα πρόβα.


Παρόλα αυτά πρέπει να πω μπράβο για την αξιόλογη παρουσία του αφηγητή-τενόρου που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη στην γενικότερη μετριότητα της παράστασης.

Χειμωνιάτικο Παραμύθι του Σαίξπηρ

Το αδιαχώρητο γινόταν το Σάββατο στην Επίδαυρο. Ουρά στο δρόμο, ουρά για το parking, ουρά για το κυλικείο, ουρά για τις τουαλέτες, ουρά για τα προγράμματα…Η παράσταση που όλοι περίμεναν αποδείχτηκε τελικά αντάξια των προσδοκιών (τουλάχιστον των δικών μου). Και όχι μόνο λόγω Ethan Hawke, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε εξαιρετική παρουσία με έναν αβανταδόρικο ρόλο που διάνθισε με χιουμοριστικές στιγμές την παράσταση (να σημειώσω ότι διαθέτει και αρκετά καλή φωνή).

Το καστ από τις 2 ηπείρους έδεσε πολύ καλά αναδεικνύοντας την σκηνοθεσία του Sam Mendes ενώ ιδιαίτερα ξεχώρισαν οι Rebecca Hall και ο Simon Russell Beale στους βασικούς ρόλους της Ερμιόνης και του Λεόντιου καθώς και ο Tobias Segal στο ρόλο του νεαρού βοσκού. Προσωπικά λάτρεψα τους φωτισμούς και τα ηχητικά εφέ που δημιουργούσαν το ιδανικό κλίμα για την παράσταση αν και το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ίσως να μην ήταν και η καλύτερη επιλογή για το ανέβασμα ενός τέτοιου έργου.

Φάνηκε όμως από το ατελείωτο χειροκρότημα (τέσσερεις φορές «αναγκάστηκε» ο θίασος να βγει στη σκηνή) ότι το Χειμωνιάτικο Παραμύθι αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή για το κλείσιμο του φετινού φεστιβάλ της Επιδαύρου.

Πέρσες του Αισχύλου

Είδα την παράσταση του Dimiter Gotscheff σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο το Σάββατο 1/8 στην Επίδαυρο.


Δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλά καθώς αυτό που έζησα εκείνη τη βραδιά ήταν για μένα πρωτοφανές. Υπήρξε μεγάλη μερίδα του κοινού που αποφάσισε από το πρώτο κιόλας εικοσάλεπτο να αποχωρήσει (δικαίωμα του κάθε θεατή φυσικά) αλλά το έκανε θορυβωδώς και επιδεικτικά εμποδίζοντας τόσο το υπόλοιπο κοινό που ήθελε προφανώς να παρακολουθήσει όσο και ορισμένους εκ των ηθοποιών της παράστασης στους ρόλους τους. Η απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά κορυφώθηκε λίγο πριν το τέλος με πολλά γιούχα διακόπτοντας για ορισμένα δευτερόλεπτα μάλιστα την παράσταση.

Προσωπικά η όλη αυτή ατμόσφαιρα δε με άφησε να συγκεντρωθώ σε αυτό για το οποίο πήγα στο θέατρο και μου δημιούργησε τεράστιο εκνευρισμό. Πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω την απουσία στοιχειώδους ευγένειας και πολιτισμού ειδικά όταν μιλάμε για "θεατρόφιλο" κοινό.

Αυτά.

Μήδεια του Μποστ

Με ένα κείμενο απόλαυση, το γνωστότερο του συγγραφέα, ανέβηκε μια εξαιρετική παράσταση φέτος. Από τα κοστούμια, τα σκηνικά, τη μουσική μέχρι τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες πρόκειται για μια πολύ καλά δουλεμένη κωμωδία που χαρίζει απλόχερα το γέλιο. Σε όλη τη διάρκεια του έργου δε, εγώ τουλάχιστον είχα ένα μόνιμο χαμόγελο και προσπαθούσα να μη χάσω ούτε έναν από τους απίστευτους στίχους του Μποστ. Πρέπει να πω επίσης ότι οι προσθήκες που αφορούν στην επικαιρότητα έχουν ενσωματωθεί προσεκτικά και σε βαθμό που δεν αλλοιώνουν ούτε ξεχειλώνουν το βασικό κείμενο.


Αξίζει συγχαρητήρια όλος ο θίασος και πρέπει να πω ότι προσωπικά λάτρεψα την ερμηνεία του Γιώργου Γαλίτη αλλά και της Κάτιας Δανδουλάκη που ομολογώ ότι με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Το μόνο που με ξένισε λιγάκι ήταν ο ηχογραφημένος πρόλογος και επίλογος δια στόματος του σκηνοθέτη ο οποίος κατά τα άλλα φάνηκε ότι ασχολήθηκε πολύ σοβαρά με το κείμενο του Μποστ.

Εγώ παρακολούθησα την παράσταση στο μικρό θεατράκι της Δόρας Στράτου στο Φιλοπάππου πριν αρκετές μέρες αλλά από όσο θυμάμαι η παράσταση περιοδεύει αρκετά για το επόμενο διάστημα οπότε όσοι μπορείτε σπεύσατε!