Retro Love!

OK, έχω ένα μίκρο κολληματάκι με περασμένες δεκαετίες, από το '50 μέχρι και το '70 (τα έιτις ήταν λίγο καταστροφή, κοινή παραδοχή νομίζω...). Οπότε όταν κυκλοφορούν δίσκοι σαν τους παρακάτω παθαίνω μια εμμονή.

Λοιπόν πάρτε μια γεύση από το ολοκαίνουριο album της αγαπημένης Duffy με τίτλο Endlessly.



Μετά το εξαιρετικό debut album της, Rockferry, πριν 2 περίπου χρόνια η ξανθιά Ουαλλή επιστρέφει με ένα δίσκο ανάλογου ύφους. Άργησε λίγο αλλά ας είναι. Τουλάχιστον στο διάστημα αυτό μας χάρισε το υπέροχο Smoke without fire που περιλαμβάνεται στο OST της ταινίας An Education, καθώς και μια διασκευή του πολύ γνωστού Live and let die του Paul McCartney.

Εντελώς τυχαία ανακάλυψα ένα φρεσκότατο λονδρέζικο γκρούπ, τους Overtones. Είναι 5 τύποι διακοσμητές στο επάγγελμα οι οποίοι στον ελεύθερο τους χρόνο τραγουδούσαν 50's R&B. Κάποιος τους ανακάλυψε, βγάλανε και δίσκο με νέα κομμάτια αλλά και διασκευές παλιότερων, με τίτλο Good Ol' Fashioned Love και τώρα δε μπορώ να σταματήσω να τους ακούω. Είναι απλά απίθανοι.

Το Gambling Man που έγραψαν οι ίδιοι, είναι ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου.

Στο bar Trova

Μετά λοιπόν τη βόλτα μας με τους atenistas στο κέντρο της Αθήνας, κανείς δεν είχε όρεξη για ύπνο, οπότε βρεθήκαμε για ένα ποτάκι στο ασφυκτικά γεμάτο αλλά πολύ φιλόξενο Trova στην οδό Βλαχάβα στο Μοναστηράκι. Με τους μισούς θαμώνες έξω στο δρόμο η βραδιά κύλησε απολαυστικά καθώς πετύχαμε και φοβερό event. Ο DJ έκανε ένα απίθανο πρόγραμμα αποκλειστικά με 60’s κομμάτια, κυρίως ελληνικά! Φυσικά το καταδιασκέδασα και δε σταμάτησα να χορεύω όπως και όλο το μαγαζί άλλωστε. Ενημερώθηκα από φίλους θαμώνες ότι οι θεματικές βραδιές είναι το ατού του χώρου αυτού. Εννοείται φυσικά ότι στο επόμενο 60’s revival party θα είμαι εκεί από νωρίς! Εσείς?

Στην Πλατεία Αγ. Ειρήνης με τους Atenistas

Το Σάββατο το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε στην πρώτη μας συνάντηση με τους Atenistas. Η πρόσκληση αφορούσε μια συμβολική συνάντηση για χαλαρό πάρτυ στην Πλ. Αγ. Ειρήνης στο μοναστηράκι, μια πλατεία που ομολογώ δεν είχα ποτέ πριν επισκεφτεί (φτού μου, το ξέρω). Πήραμε λοιπόν τις μπυρίτσες μας από το περίπτερο και φτάσαμε γύρω στις 9 στην πλατεία που από ότι μαθαίνω τελεί χρέη υπαίθριου πάρκιν. Ευτυχώς οι προηγούμενοι συμμετέχοντες είχαν φροντίσει να αδειάσει ο χώρος από αυτοκίνητα.
Όταν μετά από λίγη ωρίτσα η πλατεία είχε αρχίσει να γεμίζει μια ομάδα 30 περίπου τυμπανιστών άρχισε να μας καλεί ρυθμικά σε ένα κεφάτο και ανεβαστικό πρωτόγονο χορό. Ήταν η ομάδα Batala η οποία αφού μας έβαλε όλους στο κλίμα με τις απίστευτα δυναμικές μελωδίες της, στη συνέχεια άρχισε να προχωρά στην Αιόλου παίζοντας και χορεύοντας. Εννοείται πως ακολουθήσαμε όλοι την αυτοσχέδια πορεία στο κέντρο της Αθήνας, περνώντας από τη στοά της Βαρβακείου, την πλατεία Θεάτρου και τα στενά της Σοφοκλέους χορεύοντας και χειροκροτώντας στο ρυθμό των τυμπάνων. Η απρόσμενη αυτή βόλτα κράτησε αρκετές ώρες χωρίς να χάσει ούτε λεπτό τον ενθουσιασμό της. Μας έβαλε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να δούμε την πόλη που συνήθως αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια. Όσοι ήταν εκεί καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ. Τώρα περιμένω την επόμενη πρόσκληση των Atenistas, αυτή τη φορά για δράση, το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση.

2 ταινίες

Να κάνω 2 προτάσεις για ταινίες που δεν ακούγονται πολύ.
Η πρώτη είναι το Μέλι του Τούρκου σκηνοθέτη Σεμίχ Καπλάνογλου (η τελευταία μιας τριλογίας), φετινή, την είδα πρόσφατα στο Άστυ. Ιδιαίτερη ταινία με έναν εξαιρετικό μικρό πρωταγωνιστή και απίστευτης ομορφιάς φυσικά τοπία.


Τη δεύτερη την κατέβασα κατά τύχη χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα και με εξέπληξε ευχάριστα. Λέγεται Towelhead και δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Οι ερμηνείες όλων είναι πάρα πολύ καλές πάνω σε ένα θέμα με το οποίο δεν καταπιάνονται εύκολα οι σκηνοθέτες.

Η γυναίκα της Πάτρας

Την περασμένη βδομάδα πήγα θέατρο (ας είναι καλά οι προσκλήσεις) στη Γυναίκα της Πάτρας. Ήθελα πολύ να τη δω αυτή την παράσταση από πέρσυ που παιζόταν αν θυμάμαι καλά σε άλλο θέατρο. Φέτος είναι στο Βασιλάκου στο βοτανικό, ωραίο φουαγιέ (την επόμενη φορά να πάω από νωρίς να κάτσω για ένα ποτήρι κρασί) και καλή τοποθέτηση καθισμάτων (δε σε ενοχλούν τα μπροστινά κεφάλια).
Η παράσταση είναι ένας μονόλογος βασισμένος στα κείμενα του Γιώργου Χρονά ο οποίος κατέγραψε την ιστορία της πόρνης Πανωραίας το '87. Η Ελένη Κοκκίδου υπέροχη σε μια σκηνή που κατά τη γνώμη μου δε χρειαζόταν παρά μόνο μια καρέκλα και ένα κρεβάτι. Η κα κοκκίδου σε ανατριχιάζει με την ερμηνεία της, δε φεύγει ούτε στιγμή απο το ρόλο της. Ακόμα και μια κίνηση της να ισιώσει το ρούχο της φτάνει για να σε πείσει. Δε νομίζω κανείς από τους θεατές να πήρε τα μάτια του από πάνω της. Με τη φωνή, το πρόσωπο και το σώμα της μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας συγκλόνησε, μας μάγεψε.
Να πάτε να τη δείτε, αξίζει τον κόπο.
Αν θέλετε διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Χρονά στη Lifo με αφορμή την παράσταση.