Black Swan

Στην ταινία Black Swan του Darren Aronofsky η ηρωίδα Νίνα είναι μια νεαρή μπαλαρίνα (μια μοναδική Natalie Portman) η οποία προετοιμάζεται για το ρόλο της ζωής της. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής (Vincent Cassel) της δίνει την ευκαιρία να αποδώσει το διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο του λευκού και του μαύρου κύκνου στη νέα του παραγωγή της πασίγνωστης Λίμνης των κύκνων.

Η αθώα, εύθραυστη, τελειομανής και ψυχολογικά ασταθής Νίνα είναι ιδανική για το ρόλο του λευκού κύκνου αλλά απέχει αρκετά από αυτόν του σκοτεινού, έντονα αισθησιακού και παθιασμένου μαύρου κύκνου. Ένα ρόλο μάλλον γάντι για το alter ego της, τη νέα χορεύτρια της ομάδας, Λίλυ (μια αντίστοιχα εξαιρετική Mila Kunis).

Μη θέλοντας να προδώσω την πλοκή, θα πω μόνο ότι ο Aronofsky δημιουργεί μια υπέροχα δυσοίωνη ατμόσφαιρα με μελετημένες λήψεις και ιδανική χρήση του φωτός υπό τις θαυμάσιες μελωδίες του Τσαϊκόφσκι. Η ταινία είναι απολαυστική και ανήκει δικαιωματικά στο σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστριά του.

The Fighter

Μετά το Conviction έρχεται η ταινία The Fighter να ασχοληθεί με τη σχέση δύο αδερφών βασισμένη και πάλι σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του μποξέρ "Irish" Micky Ward στα πρώτα βήματα της καριέρας του και τη σχέση του με τον μεγαλύτερο αδερφό και προπονητή του, Dicky Eklund (ο οποίος υπήρξε τοπικός θρύλος στο boxing).

Τα δύο αδέρφια υποδύονται εξαιρετικά οι Mark Wahlberg και Christian Bale αντίστοιχα, οι οποίοι προετοιμάστηκαν εμφανώς για τους ρόλους τους όσον αφορά τη φυσική και σωματική τους κατάσταση (ο Wahlberg μάλιστα είχε αρχίσει την προετοιμασία από το 2005). Θαυμάζω ιδιαίτερα όμως τον Christian Bale ο οποίος είναι και υποψήφιος για Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου για τις κατά καιρούς μεταμορφώσεις του καθώς καταφέρνει να ενσαρκώνει ουσιαστικά τους ρόλους του. Εδώ θυμίζει τρομερά την εικόνα του στην ταινία "The Machinist", γεγονός που τον βοηθά να χτίσει μια αξέχαστη ερμηνεία. Είναι από τους ηθοποιούς εκείνους που χρησιμοποιούν όλα τους τα εκφραστικά μέσα για να αποδώσουν ένα χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν αυτό μετρά αρνητικά για την ταινία συνολικά αλλά ο Bale είναι κατά τη γνώμη μου αυτός που δικαίως κλέβει την παράσταση.

Παρά τη θεματολογία της (η πυγμαχία δεν είναι στο τοπ των προτιμήσεων συνήθως) η ταινία δεν επικεντρώνεται στο ρινγκ όπως μπορεί να υποθέτει κανείς αλλά αναπτύσσει όσο μπορεί πιο ανθρώπινα τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες της. Ασχολείται με τις σχέσεις των μελών της πολυπληθούς οικογένειας του Ward, τον εθισμό του Eklund στο κρακ, την ατμόσφαιρα του γυμναστηρίου αλλά της γειτονιάς γενικότερα. Η ιστορία παρουσιάζεται με ιδιαίτερη φυσικότητα (εδώ βοηθά και ο τρόπος που χρησιμοποιείται η κάμερα) χωρίς να προσπαθεί να ασκηθεί κριτική, πράγμα που εξυπηρετεί την ροή που σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται κουραστική. Μια σχετικά αδιάφορη ιστορία κατάφερε με την ειλικρίνειά της να αποτελέσει μια από τις σημαντικότερες ταινίες τις φετινής χρονιάς.


Στο πλαίσιο των πολύ καλών δεύτερων ρόλων έχουμε και ακόμα 2 υποψηφιότητες για το Όσκαρ Β' γυναικείου για τις δύο γυναίκες στη ζωή του πρωταγωνιστή, την Amy Adams και τη Melissa Leo (η δεύτερη εμφανίζεται και στο Conviction). Καλή τους επιτυχία!

Ψηφοφορία

Για περάστε δεξιά και ψηφίστε για την αγαπημένη σας ταινία και πρωταγωνιστή/ πρωταγωνίστρια στα πλαίσια των φετινών βραβείων Όσκαρ!


Περισσότερες πληροφορίες για τα βραβεία και τις υποψηφιότητες μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

Conviction

Η ταινία Conviction είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Kenny Waters (το χαρακτήρα του υποδύεται ο Sam Rockwell) ο οποίος καταδικάστηκε άδικα σε ισόβια φυλάκιση το 1983 για την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας η οποία είχε συμβεί 3 χρόνια νωρίτερα. Η αδερφή του Betty Anne (το ρόλο στην ταινία έχει η δις βραβευμένη με Όσκαρ, Hilary Swank) η οποία ποτέ δεν παύει να πιστεύει στην αθωότητά του καταφέρνει έχοντας ελάχιστη μόρφωση να πάρει πτυχίο νομικής με σκοπό να τον εκπροσωπήσει και τελικά να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες που τον βάραιναν. Και όλα αυτά όντας εργαζόμενη και χωρισμένη μητέρα 2 ανήλικων παιδιών.

Η Hilary Swank δίνει μια αρκετά καλή ερμηνεία ενώ και ο Sam Rockwell καταφέρνει να αποδώσει με ιδιαίτερη προσοχή έναν ίσως όχι απόλυτα συμπαθή χαρακτήρα. Οι ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους όπως η Minnie Driver και η Juliette Lewis είναι επίσης πάρα πολύ καλοί. Σκηνοθετικά και σεναριακά όμως λείπει αυτό το κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να απογειώσει την ταινία και να την φέρει και στις λίστες των Όσκαρ (δυστυχώς δεν είναι υποψήφια σε καμία κατηγορία μεγάλων βραβείων, τυχαίο δε νομίζω?).

Η δομή επικεντρώνεται υπερβολικά στη σχέση των δύο αδερφών καθώς και στην ταλαιπωρημένη παιδική τους ηλικία χωρίς να εστιάζει σε καμιά στιγμή στους λόγους για τους οποίους ο πρωταγωνιστής αποτέλεσε το θύμα μιας τέτοιας ιστορίας. Ασχολείται επίσης η ταινία πολύ επιφανειακά με την πολύχρονη προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να πάρει απολυτήριο, να τελειώσει το πανεπιστήμιο και φυσικά να επιτύχει στο περίφημο bar exam για να αποκτήσει τίτλο δικηγόρου καθώς και με το πώς αυτή επηρέασε τους υπόλοιπους τομείς της ζωής της. Η αποδεδειγμένη δε διαπλοκή στο χώρο της αστυνομίας δεν αναπτύσσεται παρά ελάχιστα ενώ θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να αποτελέσει βασικό άξονα της πλοκής και να μας δώσει ένα πολύ ενδιαφέρον θρίλερ παρά μια έντονα δραματική ταινία.


Και κάτι που δεν αναφέρεται στην ταινία. Ο Kenny Waters λίγους μόλις μήνες μετά την αποφυλάκισή του, χτύπησε πολύ σοβαρά στο κεφάλι ύστερα από μια ατυχή πτώση, γεγονός που του κόστισε τη ζωή.

Blue Valentine

Μια ιστορία αγάπης που έχει χαθεί σε λίγα μόλις χρόνια. Το "Blue Valentine" μας δίνει σκόρπια κομμάτια από το παρελθόν μιας παθιασμένης σχέσης με βασικό άξονα το παρόν - ένα γάμο σε φανερό αδιέξοδο. Οι 2 πρωταγωνιστές Michelle Williams και Ryan Gosling είναι και το ατού της ταινίας. Εξαιρετικοί και οι δυο τους σε πολύ απαιτητικές ερμηνείες μεταφέρουν με ευκολία τη χημεία τους στην οθόνη.

Σεναριακά η ταινία αποφεύγει μάλλον συνειδητά να μας δώσει τα ακριβή αίτια του χάσματος αυτής της σχέσης. Είναι επίσης για το λόγο αυτό δύσκολο για το θεατή να πάρει το μέρος κάποιου από τους δύο συζύγους και επομένως να ταυτιστεί μαζί του. Ίσως αυτό να είναι ένα μικρό μειονέκτημα της σκηνοθετικής προσέγγισης του Derek Cianfrance καθώς σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Συνολικά όμως παραμένει μια σημαντική προσπάθεια, μια δυνατή ταινία με ατμόσφαιρα και σπουδαίους ηθοποιούς.

Να τη δείτε σύντομα και να μου πείτε τη γνώμη σας.

"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού" του Dario Fo

Ο Ντάριο Φο έγραψε το έργο το 1970 μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Είναι όμως παρά ταύτα τόσο σύγχρονο. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο οποίος είναι ο βασικός πρωταγωνιστής είναι πολύ καλός στο ρόλο του. Από τον υπόλοιπο θίασο θα πρέπει να ξεχωρίσω τον ηθοποιό που υποδύεται το χαμηλόβαθμο αστυνομικό ο οποίος παρότι δεν έχει πολλές ατάκες, κλέβει πραγματικά την παράσταση μονάχα με τις εκφράσεις του προσώπου του.


Η μόνη παρατήρηση αφορά στην αίθουσα του θεάτρου η οποία είναι αρκετά μεγάλη και δυστυχώς δεν θερμαίνεται. Επίσης θα προτιμούσα τα καθίσματα να είναι τουλάχιστον στο ύψος της σκηνής ώστε να επιτυγχάνεται καλύτερη οπτική. Κατά τα άλλα εγώ πέρασα μια πολύ όμορφη βραδιά με γέλιο και σκέψεις προς συζήτηση.