Monday, June 27, 2011

2 παλιές και 1 (σχετικά) καινούρια

Είδα πρόσφατα τις παρακάτω ταινίες και τις προτείνω. Ειδικά οι 2 τελευταίες προσφέρουν και πλούσιο θέμα συζήτησης.

Έχουμε και λέμε. Κωμωδία μυστηρίου. Ίσως το πιο αγαπημένο μου είδος ταινίας. Και δυστυχώς μετρούνται στα δάχτυλα. Εκτός λοιπόν από τις τοπ του είδους Murder by Death και Clue, υπάρχει και η ταινία του 1982, Deathtrap με πρωταγωνιστές τους Michael Caine και Christopher Reeve (βλέπε Superman). Εδώ έχουμε έναν επιτυχημένο θεατρικό συγγραφέα ο οποίος όμως έχει αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα. Όταν ένας νέος επίδοξος συγγραφέας του στέλνει ένα αριστουργηματικό έργο προς σχολιασμό, αρχίζουν να μπαίνουν περίεργες σκέψεις στο μυαλό του.


Αλλάζουμε κλίμα και πάμε σε μια ταινία του 1975 σε σκηνοθεσία Peter Weir (Dead poets society, Truman Show, The way back). Με τον εντελώς άκυρο ελληνικό τίτλο, Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων, η ταινία Picnic at hanging rock μας μεταφέρει στα 1900 την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, όπου μια σχολή θηλέων επισκέπτεται την περιοχή του Κρεμαστού Βράχου για ημερήσια εκδρομή. Στη διάρκεια του ηλιόλουστου απογεύματος και εν μέσω μιας περίεργα υποβλητικής ατμόσφαιρας 3 νεαρές μαθήτριες και μια δασκάλα τους εξαφανίζονται χωρίς καθόλου ίχνη. Η ταινία απέχει από οποιοδήποτε άλλο θρίλερ εποχής, και καταφέρνει να δημιουργήσει τόσο με το εξαιρετικό μουσικό θέμα της, όσο και με την ποιητικά αινιγματική ατμόσφαιρά της, εικόνες και αισθήσεις που δύσκολα φεύγουν από το μυαλό. Επίσης δύσκολα περιγράφονται, οπότε δείτε την και ελάτε να την κουβεντιάσουμε.


Και μια πιο πρόσφατη ταινία για αλλαγή, το The life before her eyes του 2007, με τις Uma Thurman και Evan Rachel Wood. Μια γυναίκα ξαναζεί στιγμές από τα εφηβικά της χρόνια με την αφορμή της θλιβερής επετείου των γεγονότων (που θυμίζουν την περίπτωση Columbine) που συνέβησαν στο σχολείο της πριν 15 χρόνια. Ή μήπως το αντίστροφο?

Tuesday, June 21, 2011

Drama, Crime και Mystery

Μόλις ολοκλήρωσα 2 εξαιρετικές σειρές. Η πρώτη είναι περσινή και έχει μόνο έναν κύκλο δυστυχώς. Λέγεται Rubicon. Ο Will ο οποίος εργάζεται ως αναλυτής σε μια υπηρεσία αντικατασκοπίας στη Νέα Υόρκη μπλέκεται ξαφνικά σε μια περίτεχνη ιστορία συνωμοσίας με αφορμή τον περίεργο θάνατο του πεθερού και προϊσταμένου του στην υπηρεσία. Η σειρά προχωράει με αργούς ρυθμούς (οπότε αν ψοφάτε για δράση και εφέ, δεν είναι για σας), έχει πολλούς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλοδουλεμένες ερμηνείες και γενικότερα μια πολύ προσεγμένη προσέγγιση.


Από το ίδιο καλωδιακό κανάλι ήρθε φέτος στη μέση της χρονιάς μια καινούρια αστυνομική σειρά, βασισμένη σε μια παλαιότερη Δανέζικης αν θυμάμαι καλά προέλευσης. To The Killing ξεκινάει με την εξαφάνιση της 17χρονης Rosie και κάθε επεισόδιο παρουσιάζει τα καθημερινά γεγονότα γύρω από τις προσπάθειες ανεύρεσής της σε ένα μονίμως μουντό και βροχερό Σιάτλ. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, πάλι με αργούς ρυθμούς, ποτέ όμως βαρετή. Το καστ αποτελείται όπως και στην προηγούμενη περίπτωση από λιγότερο γνωστά πρόσωπα, τα οποία όμως θεωρώ ότι είναι ιδανικά στους ρόλους τους. Η ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές και ευτυχώς το χτεσινό φινάλε της σεζόν μας άφησε σε ένα ξεκάθαρο cliffhanger (δεν ξέρω πως το λέτε εσείς εδώ...) που μας κάνει να ελπίζουμε σε 2η χρονιά προβολής.

Thursday, June 2, 2011

Περί σεβασμού

Είναι γύρω στις 7 το απόγευμα και κατεβαίνω από το τρόλεϊ κοντά στους στύλους του Ολ. Διός για να περπατήσω μέχρι την πλατεία συντάγματος. Μπροστά μου μια κυρία, την υπολογίζω στα σαράντα, καλοντυμένη προχωράει προς την ίδια κατεύθυνση, υποθέτω και προς τον ίδιο προορισμό. Ξαφνικά πετάει με άνεση και αδιαφορία το εισιτήριο του λεωφορείου στο δρόμο καθώς περνούσε το φανάρι. Κάνω να ξεροβήξω αλλά πάει στο βρόντο. Θέλω πολύ να την σκουντήξω στον ώμο και να της πω να το μαζέψει αλλά φοβάμαι ότι μπορεί και να με βρίσει.

Στην πλατεία και στους κάθετους δρόμους έχουν τοποθετηθεί παντού σακούλες σκουπιδιών δεμένες σε κολώνες, πολλές από αυτές ειδικά για την ανακύκλωση. Μετά από λίγες ώρες εκεί παρατηρώ στις άκρες των πεζοδρομίων πεταμένα δεκάδες κουτάκια μπύρας, μπουκαλάκια νερού και κάθε είδους σκουπίδια συναυλίας. Ας αρχίσουμε κάποτε από τα βασικά, οι νοοτροποίες που κατακρίνουμε έχουν μια κοινή έλλειψη. Αυτή του σεβασμού. Αν αύριο η πόλη είχε με ένα μαγικό τρόπο καθαρίσει, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαμε να την κρατήσουμε άψογη?