Περί σεβασμού

Είναι γύρω στις 7 το απόγευμα και κατεβαίνω από το τρόλεϊ κοντά στους στύλους του Ολ. Διός για να περπατήσω μέχρι την πλατεία συντάγματος. Μπροστά μου μια κυρία, την υπολογίζω στα σαράντα, καλοντυμένη προχωράει προς την ίδια κατεύθυνση, υποθέτω και προς τον ίδιο προορισμό. Ξαφνικά πετάει με άνεση και αδιαφορία το εισιτήριο του λεωφορείου στο δρόμο καθώς περνούσε το φανάρι. Κάνω να ξεροβήξω αλλά πάει στο βρόντο. Θέλω πολύ να την σκουντήξω στον ώμο και να της πω να το μαζέψει αλλά φοβάμαι ότι μπορεί και να με βρίσει.

Στην πλατεία και στους κάθετους δρόμους έχουν τοποθετηθεί παντού σακούλες σκουπιδιών δεμένες σε κολώνες, πολλές από αυτές ειδικά για την ανακύκλωση. Μετά από λίγες ώρες εκεί παρατηρώ στις άκρες των πεζοδρομίων πεταμένα δεκάδες κουτάκια μπύρας, μπουκαλάκια νερού και κάθε είδους σκουπίδια συναυλίας. Ας αρχίσουμε κάποτε από τα βασικά, οι νοοτροποίες που κατακρίνουμε έχουν μια κοινή έλλειψη. Αυτή του σεβασμού. Αν αύριο η πόλη είχε με ένα μαγικό τρόπο καθαρίσει, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαμε να την κρατήσουμε άψογη?