Το ντοκυμανταίρ

Μετά το ξεκαρδιστικό "Νοσφεράτου Διδόντικους" οι ex animo επιστρέφουν με τη νέα τους παράσταση "Το ντοκυμανταίρ" σε σκηνοθεσία Σέργιου Γκάκα. Είστε σίγουροι ότι γνωρίζετε πραγματικά την ιστορία του Άμλετ? Οι ex animo έρχονται με αναλυτική και ερευνητική διάθεση να ρίξουν φως στο πασίγνωστο Σεξπιρικό δράμα. Ή μήπως κωμωδία?


Η παράσταση πραγματικά αξίζει τον κόπο, θα περάσετε υπέροχα!
Κάθε δευτερότριτο στο Altera Pars στον Κεραμεικό.

Πάθος στο BETON 7

Την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα τη μουσική παράσταση του φίλου συνθέτη Δημήτρη Μαραμή σε ένα νέο χώρο στον Κεραμεικό. Τα τραγούδια και οι μουσικές έχουν κοινό άξονα το ερωτικό πάθος όπως άλλωστε προδίδει ο τίτλος και αποδίδονται από 2 τραγουδιστές, 2 ηθοποιούς, 1 πιάνο και ένα βιολί.
Μπορείτε να πάτε στο ΒΕΤΟΝ 7 για 2 τελευταίες παραστάσεις 22 και 29 Δεκεμβρίου, Τετάρτες και να απολάυσετε και το ποτό σας καθώς στο χώρο λειτουργεί και bar. Στις 22/12 μάλιστα ακολουθεί και after party με τους Pan & Jo Glou DJ.



Ένα tip για τους θεατές, ντυθείτε ζεστά γιατί στο υπόγειο όπου γίνεται η παράσταση κάνει λιγουλάκι ψύχρα (λόγω του μπετόν...)!

Σταύρος Ξαρχάκος - 3x3

Το 3x3 θα πρέπει μάλλον να γίνει 3x5 καθώς τα 3 διήμερα των παραστάσεων του Σταύρου Ξαρχάκου ήταν sold out και αναγκαστικά προστέθηκαν 2 ακόμη μέχρι τις 20/12. Στο πολύ προσεγμένο και ατμοσφαιρικό εισόγειο του Gazarte παρουσιάζει τον 1ο από τους 5 θεματικούς κύκλους του ο Σταύρος Ξαρχάκος. Με τραγούδια Χατζιδάκη, θεοδωράκη και του ιδίου, τη φωνή της Έλλης Πασπαλά και τη 12μελή Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής.
Οι μουσικές φυσικά γνωστές και αγαπημένες, ο ίδιος ο Ξαρχάκος φανερά παθιασμένος, η ΚΟΕΜ εξαιρετική και βεβαίως η Έλλη Πασπαλά μια ιδιαίτερη ερμηνεύτρια. Προτείνω να μην τη χάσετε!


Το μόνο ίσως μειονέκτημα της βραδιάς ήταν η χαμηλή ένταση του μικροφώνου της κας Πασπαλά σε ένα κατά τα άλλα άρτιο ηχητικά πρόγραμμα. Επίσης ο χώρος δεν ενδείκνυται ιδιαίτερα για ορθίους καθώς υπάρχουν λιγοστά σκαμπώ στα πλάγια της σκηνής. Ραντεβού την επόμενη φορά σε τραπέζι, στο 2ο κύκλο παραστάσεων με θέμα τη μουσική στο σινεμά.

The Nines (2007)

Χτες το βράδυ είδα την ταινία The Nines.


Δεν είναι καινούρια, το 2007 κυκλοφόρησε αλλά περιέργως δεν την είχα ακούσει πότε. Την ανακάλυψα ψάχνοντας τη φιλμογραφία του αγαπημένου Ryan Reynolds. Παρεμπιπτόντως βρίσκω τον τύπο εκτός από κούκλο απίστευτα ταλαντούχο και με μεγάλη γκάμα ρόλων. Τον πρωτοείδα στην κωμική σειρά Two guys, a girl and a pizza place από την οποία γνωρίσαμε και τον γοητευτικότατο Nathan Fillion του Castle. Προσωπικά ξεχωρίζω τις ερμηνείες του Reynolds στην ταινία The Amityville Horror και στο πρόσφατο Buried.

Για να επιστρέψουμε στη χτεσινή ταινία, πρέπει να πω πως όταν αποφάσισα να τη δω δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Το μόνο που είχα διαβάσει ήταν πως η υπόθεση αφορούσε 3 χαρακτήρες των οποίων οι ζωές με κάποιο τρόπο συνδέονται. Με περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν έχει καμία σχέση με τις κλασικές δραματικές ταινίες με στοιχεία μυστηρίου. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, με καλογραμμένο σενάριο και ιδιαίτερα καλές ερμηνείες και από τους 3 πρωταγωνιστές. Δε θα προδώσω κάτι από το σενάριο αφού τελικά βοηθάει να μην γνωρίζεις και πολλά στοιχεία εκ των προτέρων. Εγώ προσωπικά αν και έχω παρακολουθήσει αρκετές ταινίες (και τέτοιου ύφους) δεν έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχο και το αποτέλεσμα με ξάφνιασε πολύ θετικά.
Πάρτε μια γεύση από το trailer (το οποίο btw είναι εντελώς παραπλανητικό) και περιμένω τις κριτικές σας.

Retro Love!

OK, έχω ένα μίκρο κολληματάκι με περασμένες δεκαετίες, από το '50 μέχρι και το '70 (τα έιτις ήταν λίγο καταστροφή, κοινή παραδοχή νομίζω...). Οπότε όταν κυκλοφορούν δίσκοι σαν τους παρακάτω παθαίνω μια εμμονή.

Λοιπόν πάρτε μια γεύση από το ολοκαίνουριο album της αγαπημένης Duffy με τίτλο Endlessly.



Μετά το εξαιρετικό debut album της, Rockferry, πριν 2 περίπου χρόνια η ξανθιά Ουαλλή επιστρέφει με ένα δίσκο ανάλογου ύφους. Άργησε λίγο αλλά ας είναι. Τουλάχιστον στο διάστημα αυτό μας χάρισε το υπέροχο Smoke without fire που περιλαμβάνεται στο OST της ταινίας An Education, καθώς και μια διασκευή του πολύ γνωστού Live and let die του Paul McCartney.

Εντελώς τυχαία ανακάλυψα ένα φρεσκότατο λονδρέζικο γκρούπ, τους Overtones. Είναι 5 τύποι διακοσμητές στο επάγγελμα οι οποίοι στον ελεύθερο τους χρόνο τραγουδούσαν 50's R&B. Κάποιος τους ανακάλυψε, βγάλανε και δίσκο με νέα κομμάτια αλλά και διασκευές παλιότερων, με τίτλο Good Ol' Fashioned Love και τώρα δε μπορώ να σταματήσω να τους ακούω. Είναι απλά απίθανοι.

Το Gambling Man που έγραψαν οι ίδιοι, είναι ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου.

Στο bar Trova

Μετά λοιπόν τη βόλτα μας με τους atenistas στο κέντρο της Αθήνας, κανείς δεν είχε όρεξη για ύπνο, οπότε βρεθήκαμε για ένα ποτάκι στο ασφυκτικά γεμάτο αλλά πολύ φιλόξενο Trova στην οδό Βλαχάβα στο Μοναστηράκι. Με τους μισούς θαμώνες έξω στο δρόμο η βραδιά κύλησε απολαυστικά καθώς πετύχαμε και φοβερό event. Ο DJ έκανε ένα απίθανο πρόγραμμα αποκλειστικά με 60’s κομμάτια, κυρίως ελληνικά! Φυσικά το καταδιασκέδασα και δε σταμάτησα να χορεύω όπως και όλο το μαγαζί άλλωστε. Ενημερώθηκα από φίλους θαμώνες ότι οι θεματικές βραδιές είναι το ατού του χώρου αυτού. Εννοείται φυσικά ότι στο επόμενο 60’s revival party θα είμαι εκεί από νωρίς! Εσείς?

Στην Πλατεία Αγ. Ειρήνης με τους Atenistas

Το Σάββατο το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε στην πρώτη μας συνάντηση με τους Atenistas. Η πρόσκληση αφορούσε μια συμβολική συνάντηση για χαλαρό πάρτυ στην Πλ. Αγ. Ειρήνης στο μοναστηράκι, μια πλατεία που ομολογώ δεν είχα ποτέ πριν επισκεφτεί (φτού μου, το ξέρω). Πήραμε λοιπόν τις μπυρίτσες μας από το περίπτερο και φτάσαμε γύρω στις 9 στην πλατεία που από ότι μαθαίνω τελεί χρέη υπαίθριου πάρκιν. Ευτυχώς οι προηγούμενοι συμμετέχοντες είχαν φροντίσει να αδειάσει ο χώρος από αυτοκίνητα.
Όταν μετά από λίγη ωρίτσα η πλατεία είχε αρχίσει να γεμίζει μια ομάδα 30 περίπου τυμπανιστών άρχισε να μας καλεί ρυθμικά σε ένα κεφάτο και ανεβαστικό πρωτόγονο χορό. Ήταν η ομάδα Batala η οποία αφού μας έβαλε όλους στο κλίμα με τις απίστευτα δυναμικές μελωδίες της, στη συνέχεια άρχισε να προχωρά στην Αιόλου παίζοντας και χορεύοντας. Εννοείται πως ακολουθήσαμε όλοι την αυτοσχέδια πορεία στο κέντρο της Αθήνας, περνώντας από τη στοά της Βαρβακείου, την πλατεία Θεάτρου και τα στενά της Σοφοκλέους χορεύοντας και χειροκροτώντας στο ρυθμό των τυμπάνων. Η απρόσμενη αυτή βόλτα κράτησε αρκετές ώρες χωρίς να χάσει ούτε λεπτό τον ενθουσιασμό της. Μας έβαλε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να δούμε την πόλη που συνήθως αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια. Όσοι ήταν εκεί καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ. Τώρα περιμένω την επόμενη πρόσκληση των Atenistas, αυτή τη φορά για δράση, το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση.

2 ταινίες

Να κάνω 2 προτάσεις για ταινίες που δεν ακούγονται πολύ.
Η πρώτη είναι το Μέλι του Τούρκου σκηνοθέτη Σεμίχ Καπλάνογλου (η τελευταία μιας τριλογίας), φετινή, την είδα πρόσφατα στο Άστυ. Ιδιαίτερη ταινία με έναν εξαιρετικό μικρό πρωταγωνιστή και απίστευτης ομορφιάς φυσικά τοπία.


Τη δεύτερη την κατέβασα κατά τύχη χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα και με εξέπληξε ευχάριστα. Λέγεται Towelhead και δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Οι ερμηνείες όλων είναι πάρα πολύ καλές πάνω σε ένα θέμα με το οποίο δεν καταπιάνονται εύκολα οι σκηνοθέτες.

Η γυναίκα της Πάτρας

Την περασμένη βδομάδα πήγα θέατρο (ας είναι καλά οι προσκλήσεις) στη Γυναίκα της Πάτρας. Ήθελα πολύ να τη δω αυτή την παράσταση από πέρσυ που παιζόταν αν θυμάμαι καλά σε άλλο θέατρο. Φέτος είναι στο Βασιλάκου στο βοτανικό, ωραίο φουαγιέ (την επόμενη φορά να πάω από νωρίς να κάτσω για ένα ποτήρι κρασί) και καλή τοποθέτηση καθισμάτων (δε σε ενοχλούν τα μπροστινά κεφάλια).
Η παράσταση είναι ένας μονόλογος βασισμένος στα κείμενα του Γιώργου Χρονά ο οποίος κατέγραψε την ιστορία της πόρνης Πανωραίας το '87. Η Ελένη Κοκκίδου υπέροχη σε μια σκηνή που κατά τη γνώμη μου δε χρειαζόταν παρά μόνο μια καρέκλα και ένα κρεβάτι. Η κα κοκκίδου σε ανατριχιάζει με την ερμηνεία της, δε φεύγει ούτε στιγμή απο το ρόλο της. Ακόμα και μια κίνηση της να ισιώσει το ρούχο της φτάνει για να σε πείσει. Δε νομίζω κανείς από τους θεατές να πήρε τα μάτια του από πάνω της. Με τη φωνή, το πρόσωπο και το σώμα της μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας συγκλόνησε, μας μάγεψε.
Να πάτε να τη δείτε, αξίζει τον κόπο.
Αν θέλετε διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Χρονά στη Lifo με αφορμή την παράσταση.

Λοιπόν πήγα και είδα επιτέλους την ταινία "A single man", να πάτε να τη δείτε τώρα! Καιρό είχα να πάω σινεμά και να το απολαύσω τόσο. @ Πήγα και στο "Alice in Wonderland", εντάξει ωραία πέρασα, αυτό που περιμένεις πάνω κάτω, δεν τρελαίνεσαι κιόλας! @ Εκεί πάνω στο ζάπινγκ πέτυχα στη μέση μια ταινία που κάτι μου έκανε αλλά επειδή δε μου αρέσει να βλέπω κάτι άμα έχει ήδη αρχίσει, την έψαξα τη βρήκα και θα τη δω κάποια στιγμή. Λέγεται "Stay". @ Εχτές το βράδυ πέτυχα στο κανάλι της βουλής νομίζω την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Καρκανεβάτου με τίτλο "Μεταίχμιο" με πρωταγωνιστές Λεμπεσόπουλο-Ζαλμά στα νιάτα τους. Την είδα πρώτη φορά πριν μερικούς μήνες και κόλλησα με την απίστευτη ατμόσφαιρα. Αξίζει τον κόπο. @ Αυτή τη στιγμή ακούω το δίσκο 78 της China Forbes. Είναι η φωνή των Pink Martini οι οποίοι έβγαλαν τον καλύτερο για μένα μέχρι στιμής δίσκο τους "Splendor in the grass" και που δυστυχώς δεν προβλέπεται να μας έρθουν για παράσταση στο άμεσο μέλλον. @ Επίσης έχω φάει τρελό κόλλημα με το δίσκο του Vassilikou των Raining Pleasure ο οποίος τραγουδάει τα αγαπημένα του/μου όπως θα ήθελα να τα ακούω και θα κάνει και μετρημένες παραστάσεις στο Μικρό Παλλάς. Ποιός θα έρθει μαζί μου ε?

Η πόλη της ζωής και του θανάτου (2009)

Από τις αρχές Δεκεμβρίου του 1937 και μέσα στις επόμενες 6 εβδομάδες, 300.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν ενώ 20.000-80.000 κορίτσια και γυναίκες βιάσθηκαν στα πλαίσια του Β’ Σινοϊαπωνικού πολέμου. Η περίοδος που είναι γνωστή ως η Σφαγή της Νανγίνγκ (τότε πρωτεύουσας της Κίνας) αποτελεί ένα από τα μελανότερα σημεία της πρόσφατης ιστορίας.

Η ταινία βασισμένη σε καταγραφές της περιόδου εκείνης αποτυπώνει σε άσπρο και μαύρο μια απίστευτη θηριωδία. Πέρα από την ντοκιμαντερίστικη αποτύπωση ορισμένων περιστατικών, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί διάφορους χαρακτήρες για να αποδώσει το κλίμα σφαιρικά. Ιδιαίτερη σημασία έχει η επιλογή του να στοχεύει το φακό στην πλευρά των Ιαπώνων νικητών και πώς αυτοί διαχειρίστηκαν την υπεροχή τους. Μια πολύ δυνατή ταινία που σίγουρα θα τη θυμάσαι για αρκετό καιρό μετά.

"Το κτήνος στο φεγγάρι" του Ρίτσαρντ Καλινόσκι

Ένας αρμένιος πρόσφυγας προσπαθεί να χτίσει τη ζωή του στην Αμερική του 1921. Η επίσης αρμένισσα νύφη κατά παραγγελία έρχεται και το μόνο που λείπει για να ολοκληρωθεί η οικογενειακή φωτογραφία είναι τα παιδιά. Η Σέτα όμως είναι στείρα.

Ο Δημήτρης Τάρλοου και η Ταμίλα Κουλίεβα επιστρέφουν με το ίδιο έργο μετά από 10 χρόνια στο θέατρο Πορεία. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Στάθη Λιβαθινού και την υπέροχη μουσική του Haig Yazdjian όπως και τότε.

Boy A (2007)

Αν κάποιος γίνει δολοφόνος στα 10 του, μεγαλώνοντας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή?

Αν διαβάσει κανείς για την πραγματική υπόθεση της δολοφονίας του 2χρονου James στην Μ. Βρετανία το 1993, η απάντηση θα είναι μάλλον αρνητική.

Αν όμως παρακολουθήσει την ταινία "Boy A" του John Crowley που κάνει μια υπόθεση για την επόμενη μέρα της αποφυλάκισης του 20χρονου πλέον πρώην εγκληματία, αρχίζει να το σκέφτεται λίγο καλύτερα.

Πέρα από την εξαιρετική φωτογραφία, τη μελετημένη χρήση του φωτός και την υπέροχη μουσική, αρκεί η καθηλωτική ερμηνεία του Andrew Garfield που πραγματικά σηκώνει όλο το βάρος της ταινίας στους ώμους του.