2 παλιές και 1 (σχετικά) καινούρια

Είδα πρόσφατα τις παρακάτω ταινίες και τις προτείνω. Ειδικά οι 2 τελευταίες προσφέρουν και πλούσιο θέμα συζήτησης.

Έχουμε και λέμε. Κωμωδία μυστηρίου. Ίσως το πιο αγαπημένο μου είδος ταινίας. Και δυστυχώς μετρούνται στα δάχτυλα. Εκτός λοιπόν από τις τοπ του είδους Murder by Death και Clue, υπάρχει και η ταινία του 1982, Deathtrap με πρωταγωνιστές τους Michael Caine και Christopher Reeve (βλέπε Superman). Εδώ έχουμε έναν επιτυχημένο θεατρικό συγγραφέα ο οποίος όμως έχει αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα. Όταν ένας νέος επίδοξος συγγραφέας του στέλνει ένα αριστουργηματικό έργο προς σχολιασμό, αρχίζουν να μπαίνουν περίεργες σκέψεις στο μυαλό του.


Αλλάζουμε κλίμα και πάμε σε μια ταινία του 1975 σε σκηνοθεσία Peter Weir (Dead poets society, Truman Show, The way back). Με τον εντελώς άκυρο ελληνικό τίτλο, Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων, η ταινία Picnic at hanging rock μας μεταφέρει στα 1900 την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, όπου μια σχολή θηλέων επισκέπτεται την περιοχή του Κρεμαστού Βράχου για ημερήσια εκδρομή. Στη διάρκεια του ηλιόλουστου απογεύματος και εν μέσω μιας περίεργα υποβλητικής ατμόσφαιρας 3 νεαρές μαθήτριες και μια δασκάλα τους εξαφανίζονται χωρίς καθόλου ίχνη. Η ταινία απέχει από οποιοδήποτε άλλο θρίλερ εποχής, και καταφέρνει να δημιουργήσει τόσο με το εξαιρετικό μουσικό θέμα της, όσο και με την ποιητικά αινιγματική ατμόσφαιρά της, εικόνες και αισθήσεις που δύσκολα φεύγουν από το μυαλό. Επίσης δύσκολα περιγράφονται, οπότε δείτε την και ελάτε να την κουβεντιάσουμε.


Και μια πιο πρόσφατη ταινία για αλλαγή, το The life before her eyes του 2007, με τις Uma Thurman και Evan Rachel Wood. Μια γυναίκα ξαναζεί στιγμές από τα εφηβικά της χρόνια με την αφορμή της θλιβερής επετείου των γεγονότων (που θυμίζουν την περίπτωση Columbine) που συνέβησαν στο σχολείο της πριν 15 χρόνια. Ή μήπως το αντίστροφο?

Drama, Crime και Mystery

Μόλις ολοκλήρωσα 2 εξαιρετικές σειρές. Η πρώτη είναι περσινή και έχει μόνο έναν κύκλο δυστυχώς. Λέγεται Rubicon. Ο Will ο οποίος εργάζεται ως αναλυτής σε μια υπηρεσία αντικατασκοπίας στη Νέα Υόρκη μπλέκεται ξαφνικά σε μια περίτεχνη ιστορία συνωμοσίας με αφορμή τον περίεργο θάνατο του πεθερού και προϊσταμένου του στην υπηρεσία. Η σειρά προχωράει με αργούς ρυθμούς (οπότε αν ψοφάτε για δράση και εφέ, δεν είναι για σας), έχει πολλούς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλοδουλεμένες ερμηνείες και γενικότερα μια πολύ προσεγμένη προσέγγιση.


Από το ίδιο καλωδιακό κανάλι ήρθε φέτος στη μέση της χρονιάς μια καινούρια αστυνομική σειρά, βασισμένη σε μια παλαιότερη Δανέζικης αν θυμάμαι καλά προέλευσης. To The Killing ξεκινάει με την εξαφάνιση της 17χρονης Rosie και κάθε επεισόδιο παρουσιάζει τα καθημερινά γεγονότα γύρω από τις προσπάθειες ανεύρεσής της σε ένα μονίμως μουντό και βροχερό Σιάτλ. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, πάλι με αργούς ρυθμούς, ποτέ όμως βαρετή. Το καστ αποτελείται όπως και στην προηγούμενη περίπτωση από λιγότερο γνωστά πρόσωπα, τα οποία όμως θεωρώ ότι είναι ιδανικά στους ρόλους τους. Η ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές και ευτυχώς το χτεσινό φινάλε της σεζόν μας άφησε σε ένα ξεκάθαρο cliffhanger (δεν ξέρω πως το λέτε εσείς εδώ...) που μας κάνει να ελπίζουμε σε 2η χρονιά προβολής.

Περί σεβασμού

Είναι γύρω στις 7 το απόγευμα και κατεβαίνω από το τρόλεϊ κοντά στους στύλους του Ολ. Διός για να περπατήσω μέχρι την πλατεία συντάγματος. Μπροστά μου μια κυρία, την υπολογίζω στα σαράντα, καλοντυμένη προχωράει προς την ίδια κατεύθυνση, υποθέτω και προς τον ίδιο προορισμό. Ξαφνικά πετάει με άνεση και αδιαφορία το εισιτήριο του λεωφορείου στο δρόμο καθώς περνούσε το φανάρι. Κάνω να ξεροβήξω αλλά πάει στο βρόντο. Θέλω πολύ να την σκουντήξω στον ώμο και να της πω να το μαζέψει αλλά φοβάμαι ότι μπορεί και να με βρίσει.

Στην πλατεία και στους κάθετους δρόμους έχουν τοποθετηθεί παντού σακούλες σκουπιδιών δεμένες σε κολώνες, πολλές από αυτές ειδικά για την ανακύκλωση. Μετά από λίγες ώρες εκεί παρατηρώ στις άκρες των πεζοδρομίων πεταμένα δεκάδες κουτάκια μπύρας, μπουκαλάκια νερού και κάθε είδους σκουπίδια συναυλίας. Ας αρχίσουμε κάποτε από τα βασικά, οι νοοτροποίες που κατακρίνουμε έχουν μια κοινή έλλειψη. Αυτή του σεβασμού. Αν αύριο η πόλη είχε με ένα μαγικό τρόπο καθαρίσει, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαμε να την κρατήσουμε άψογη?

Mildred Pierce

Μίνι σειρά εποχής με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Kate Winslet ως Mildred Pierce, η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της αποφασίζει να ζήσει ανεξάρτητη, δουλεύοντας και μεγαλώνοντας τις 2 κόρες της. Όλα αυτά τη δεκαετία του '30 στην Καλιφόρνια. Η σειρά που αποτελείται από 5 επεισόδια, έχει απίστευτη ατμόσφαιρα και ιδανικό καστ ηθοποιών μεταξύ των οποίων ο Guy Pearce και η αποκάλυψη των φετινών Όσκαρ, Melissa Leo.

Προτασούλες

2 προτάσεις για ταινίες όχι και τόσο φρέσκες αλλά που αξίζουν τον κόπο είναι το He Was a Quiet Man και το Wild Target.




Επίσης 2 live albums (διπλά για να χορτάσετε) και πάλι όχι και τόσο καινούρια. Ένα είναι η παράσταση της Τάνιας στο Μετρό πριν 3-4 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, μια εξαιρετική δουλειά και μια πολύ ζεστή μουσική παρέα. Το δεύτερο είναι η ηχογράφηση των 2 παραστάσεων της Μάρθας Φριντζήλα στο αίθριο του Μεγάρου Μουσικής πριν κανα δυο καλοκαίρια. Η επιλογή των κομματιών είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και η ενορχήστρωση άψογη. Φυσικά η Μάρθα για ακόμα μια φορά δίνει ρέστα σε όλα τα είδη μουσικής και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Μην το χάσετε, θα θυμηθείτε ξεχασμένα τραγούδια και θα ανακαλύψετε παλιές μελωδίες. Εγώ προσωπικά έχω κολλήσει με το δίσκο αυτό καιρό τώρα.

Black Swan

Στην ταινία Black Swan του Darren Aronofsky η ηρωίδα Νίνα είναι μια νεαρή μπαλαρίνα (μια μοναδική Natalie Portman) η οποία προετοιμάζεται για το ρόλο της ζωής της. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής (Vincent Cassel) της δίνει την ευκαιρία να αποδώσει το διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο του λευκού και του μαύρου κύκνου στη νέα του παραγωγή της πασίγνωστης Λίμνης των κύκνων.

Η αθώα, εύθραυστη, τελειομανής και ψυχολογικά ασταθής Νίνα είναι ιδανική για το ρόλο του λευκού κύκνου αλλά απέχει αρκετά από αυτόν του σκοτεινού, έντονα αισθησιακού και παθιασμένου μαύρου κύκνου. Ένα ρόλο μάλλον γάντι για το alter ego της, τη νέα χορεύτρια της ομάδας, Λίλυ (μια αντίστοιχα εξαιρετική Mila Kunis).

Μη θέλοντας να προδώσω την πλοκή, θα πω μόνο ότι ο Aronofsky δημιουργεί μια υπέροχα δυσοίωνη ατμόσφαιρα με μελετημένες λήψεις και ιδανική χρήση του φωτός υπό τις θαυμάσιες μελωδίες του Τσαϊκόφσκι. Η ταινία είναι απολαυστική και ανήκει δικαιωματικά στο σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστριά του.

The Fighter

Μετά το Conviction έρχεται η ταινία The Fighter να ασχοληθεί με τη σχέση δύο αδερφών βασισμένη και πάλι σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του μποξέρ "Irish" Micky Ward στα πρώτα βήματα της καριέρας του και τη σχέση του με τον μεγαλύτερο αδερφό και προπονητή του, Dicky Eklund (ο οποίος υπήρξε τοπικός θρύλος στο boxing).

Τα δύο αδέρφια υποδύονται εξαιρετικά οι Mark Wahlberg και Christian Bale αντίστοιχα, οι οποίοι προετοιμάστηκαν εμφανώς για τους ρόλους τους όσον αφορά τη φυσική και σωματική τους κατάσταση (ο Wahlberg μάλιστα είχε αρχίσει την προετοιμασία από το 2005). Θαυμάζω ιδιαίτερα όμως τον Christian Bale ο οποίος είναι και υποψήφιος για Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου για τις κατά καιρούς μεταμορφώσεις του καθώς καταφέρνει να ενσαρκώνει ουσιαστικά τους ρόλους του. Εδώ θυμίζει τρομερά την εικόνα του στην ταινία "The Machinist", γεγονός που τον βοηθά να χτίσει μια αξέχαστη ερμηνεία. Είναι από τους ηθοποιούς εκείνους που χρησιμοποιούν όλα τους τα εκφραστικά μέσα για να αποδώσουν ένα χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν αυτό μετρά αρνητικά για την ταινία συνολικά αλλά ο Bale είναι κατά τη γνώμη μου αυτός που δικαίως κλέβει την παράσταση.

Παρά τη θεματολογία της (η πυγμαχία δεν είναι στο τοπ των προτιμήσεων συνήθως) η ταινία δεν επικεντρώνεται στο ρινγκ όπως μπορεί να υποθέτει κανείς αλλά αναπτύσσει όσο μπορεί πιο ανθρώπινα τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες της. Ασχολείται με τις σχέσεις των μελών της πολυπληθούς οικογένειας του Ward, τον εθισμό του Eklund στο κρακ, την ατμόσφαιρα του γυμναστηρίου αλλά της γειτονιάς γενικότερα. Η ιστορία παρουσιάζεται με ιδιαίτερη φυσικότητα (εδώ βοηθά και ο τρόπος που χρησιμοποιείται η κάμερα) χωρίς να προσπαθεί να ασκηθεί κριτική, πράγμα που εξυπηρετεί την ροή που σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται κουραστική. Μια σχετικά αδιάφορη ιστορία κατάφερε με την ειλικρίνειά της να αποτελέσει μια από τις σημαντικότερες ταινίες τις φετινής χρονιάς.


Στο πλαίσιο των πολύ καλών δεύτερων ρόλων έχουμε και ακόμα 2 υποψηφιότητες για το Όσκαρ Β' γυναικείου για τις δύο γυναίκες στη ζωή του πρωταγωνιστή, την Amy Adams και τη Melissa Leo (η δεύτερη εμφανίζεται και στο Conviction). Καλή τους επιτυχία!